راهپیمایی اربعین حسینی(ع)، جاده ظهور حضرت منجی(عج)

زائران در گرمای طاقت‌فرسای بالای ۵۰ درجه سانتی‌گراد پای در مسیری می‌گذارند که مقصدشان حرم سرور و سالار شهیدان است و تمام سختی‌ها را نه تنها تحمل بلکه با افتخار به جان و دل می‌خرند. به اعتقاد آنها این گام‌ها، گام‌های همدردی با کاروان و اهل‌بیت داغ‌دیده امام شهیدمان حسین(ع) است که قرن‌ها پیش در همین مسیر، زخم غربت و تشنگی بر پیکر مظلومان کربلا نشست.

در این مسیر نورانی مردم عراق از پیر تا کودک، از زن تا مرد، در این روزها هر چه دارند در طبق اخلاص گذاشته و بی‌هیچ چشمداشتی در خدمت به زائران حسینی سنگ تمام می‌گذارند. گاهی حتی از اندک دارایی‌شان می‌بخشند چرا که خدمت به زائر را خدمت به خود امام حسین(ع) می‌دانند.

در گفت‌وگو با میزبانان عراقی وقتی متوجه می‌شوند ایرانی هستی با شور و شوق وصف‌ناپذیری از غرش موشک‌های ایرانی سخن می‌گویند؛ همان موشک‌هایی که رژیم کودک‌کش صهیونیستی را هدف قرار دادند. آن‌ها این موشک‌ها را «آبروی اسلام» می‌ خواندند و افتخار می‌کردند که ایران در برابر دشمنان اسلام با اقتدار ایستاده است.

در این راهپیمایی ملیت و هویت چندان اهمیتی ندارد. آنچه محور همه دل‌هاست، عشق به حسین(ع) و ارادت به مردی است که مظلوم‌ترین مرد تاریخ بود اما با قیامش اسلام را زنده کرد و عزت را به امت بازگرداند.

امسال همجون گذشته در کنار موکب‌های عراقی، موکب‌های ایرانی نیز حضوری پررنگ دارند و علاوه بر پذیرایی و خدمت‌رسانی، فعالیت‌های فرهنگی آن‌ها نیز چشمگیر است؛ به‌ویژه روشنگری درباره جنایات رژیم صهیونیستی در جنگ ۱۲روزه علیه ایران و همچنین نسل کشی در غزه که در دل زائران و میزبانان طنین‌انداز می‌شود.

مسیر نجف تا کربلا مسیر عشق به اهل‌بیت(ع) است. هر کس در این جاده قدم بگذارد با چشم دل خواهد دید که این مسیر پیش‌درآمد قیامی است که وعده‌اش از قبل توسط امامان و معصومین داده شده؛ قیام منتقم خون شهیدان، از کربلای دیروز تا کربلای امروز غزه، و روزی خواهد رسید که این خیل عاشقان در رکاب پسر فاطمه حضرت مهدی موعود(عج) جهان را از لوث ظالمان خونخوار و صهیونیسم پاک کنند.

۱۶ صفر ۱۴۴۷، مسیر نجف -کربلا عمود ۱۰۹۱

✍ کیانوش سوری