مردی که به گلوله ها لبخند می زد

خدیجه دخترش تازه به دنیا آمده بود بوی نوزاد تازه به دنیا آمده‌اش را با تمام جان بالا کشید و بوی تن فرزندش در شقیقه‌هایش پیچید. نام شقیقه که می‌آمد صیداحمد دستی به سرش کشید و می‌دانست گلوله های عراقی برای سرش رقابت می‌کنند.

مادرش پیشانی‌اش را بوسید و به او گفت بخاطر این بچه‌ها هم که شده بیشتر مواظب خودت باش! صید خندید و گفت: جان من فدای این خاک و از پاسداری گفت که تازه عقد کرده و بسیجی ۱۴ ساله‌ای که ترس به جان عراقی‌ها انداخته و مادرش سکوت کرد.

به زبیدات عراق رفته بود در راه به کودکانش فکر می‌کرد به مجید به خدیجه به بوسه‌های آخری که بر صورتشان زده بود و کلاهخودش را درآورد به سرش که پر بود از خاطرات شاد بچه‌ها دست کشید و لبخند روی لبهایش نشست.تازه به منطقه رسیدند که باران خمپاره امان از همه بریده بود صیداحمد فرصت نکرد از ماشین پیاده شود و فریاد می‌زد: بخوابید روی زمین! بخوابید!! به یکباره خمپاره … و ترکش خمپاره با هر چه توان داشت خودش را به شقیقه صیداحمد کوبید، جایی که بوی نوزادش و بوسه‌های مادرش و لبخندهای همسر جوانش و بازی‌های کودکانه مجید و بچه‌های قد و نیم قدش بود انگار ترکش می‌دانست خودش را کجا بکوبد تا به کشتن شادی بیاید.صدای خمپاره ها که خوابید، ترکش درست همان‌جایی خورده بود که صیداحمد به همرزمانش می‌گفت می‌دانم گلوله به اینجای سرم می‌خورد.( به نقل از همرزم او قدمعلی حسنوند) صیداحمد پس از مرگش با گلوله‌ها و ترکش‌های دشمن می‌جنگید با لبخندی که بر لب داشت و آرامشی که در چهره…نامش مانا و یادش گرامی